1. Vajza kundrejt prindërve të vet. Bija e madhe (e vogël). Bijë e dashur (e dhembshur). Bijë e vetme. Ime bijë. E bija vajza e tij ose e saj. Nënë (mëmë) e bijë; Atë e bijë. Eja, bijë e nënës! Bijë në shpirt vajzë e adoptuar. Martoi të bijën. E kam si bijën time. Kur vjen bija, qesh shtëpia. fj. u. I bërtet së bijës, të dëgjojë e reja. fj. u.

2. Vajzë ose grua në lidhje me vendin e lindjes ose me shtresën e vet shoqërore; vajze ose grua luftëtare, që është pjellë e një lëvizjeje të madhe shoqërore a që është e lidhur me mish e me shpirt me vendin e me popullin e vet. Bijë besnike e popullit (e Partisë, e klasës punëtore). Bijë e malësisë (e Kelmendit, e Labërisë). Bijë e fshati tonë. Bijë e revolucionit. Bijë prej Reçi.

3. Përdoret për të thirrur një vajzë a një grua të re nga një i moshuar, i cili e quan atë të afërt si vajzën e vet. Eja, moj bijë! Të faleminderit moj bijë!

4. Pjellë femër e drejtpërdrejtë e një kafshe. Mëshqerrat bija.

5. Pjesa që shkëputet nga një kupon, nga një çek etj. Amë e bijë.

6. fig. Pjellë e diçkaje, diçka që ka dalë nga një gjë tjetër, në lidhje me burimin ose me prejardhjen e vet. Vera është bija e hardhisë. Gjuha shqipe është bijë e ilirishtes.

7. përd. mb. Që ka lindur ose që është formuar duke u shkëputur nga diçka tjetër kryesore a fillestare. Qelizë bijë. Ndërmarrje (uzinë) bijë. Shoqëri bijë. * E bija (gruaja) e botës përçm. shih te BOT/Ë,~A. Si e ëma dhe e bija mospërf. shih tek ËM/Ë,~A.