DËSHMUES m.sh.
1. vjet. Dëshmitar. Doli dëshmues. Thirri dëshmuesit.
2. Diçka që shërben si dëshmi ose si pikë krahasimi për diçka tjetër. Merret si dëshmues.
DËSHMUES mb.
Që vërteton diçka; që vlen si dëshmi, që është vetë dëshmi. Shembull (fakt) dëshmues.